آيا جامعه ايرانيان آمريكا رو به احتضار است؟
سرمقاله ماه گذشته موجب شد تا بسياري از عزيزان و ياران هميشگي مجله تهران، با تماس هاي متعدد خود در تأييد و يا نقد مطلب، اظهار نظر كنند.
گفته هايي كه هر يك، چه در تأييد گفته هاي ما و چه در نقد آن ها، سرشار از درد دل ها و ناگفته هاي بسياري بود كه اگر چه يكايك ما خواسته و ناخواسته با آن ها مواجه بوده و هستيم، اما كمتر از آن ها سخن به ميان مي آوريم و سعي مي كنيم برخي از اين مسائل را ناديده بگيريم.
اما حقيقت اين است كه اين واقعيت ها، هر چند تلخ، زير پوست جامعه ايرانيان آمريكا جريان دارد و خواسته و ناخواسته تيشه به ريشه يكي از معتبرترين اقليت هاي ساكن ايالات متحده آمريكا مي زند.
در ميان گفته ها و تماس هاي دوستان در جشن مهرگان، جملات شنيدني بسياري بود از جمله يكي مي گفت: شما مي گوييد چرا ما اقدام به استخدام نيروهاي ايراني در بيزينس خود نمي كنيم، اما نمي گوييد نيروي كار ايراني چه مشكلاتي را با خود به همراه مي آورد؟! شما نمي دانيد كه فرد استخدام شده با چه ادعاها و ابراز توانمندي ها يي به مؤسسه مي پيوندد و الحمدالله همه در ايران يا پسر وزير بوده اند و يا دختر سناتور!!! بعد مي آيد و مي خواهد آشپز يك مجموعه كوچك باشد، وقت استخدام مي گويد همه كاري مي كنم. حتي زمين مي شوييم اما هفته بعد مي گويد من سر آشپز هستم. يكي را بياوريد ظرف و قابلمه ها را بشويد. ظرف شور كه استخدام نكرده ايد…
دوست ديگري در تماس خود يادآور مي شود كه: از روز اول كه نيروي كار ايراني را به كار مي گيريم شروع مي كنند به سر ناسازگاري گذاشتن و يك كلام مي گويند، بگذار زبان ياد بگيرم در اين خراب شده نمي مانم مي روم براي آمريكايي جماعت كار مي كنم، شرف دارد كه رييسي ايراني ها را بكنم و…
خواننده ديگري هم در اين ميان در تماس خود خاطر نشان كرده كه: دختر خانم ايراني را استخدام مي كني يك دو ماهي كار مي كند، هزار جور چشم و ابرو مي آيد، خودش را به هزار شيوه و غمزه لوس مي كند و آخرش هم يك برگه <سكشوال هرسمنت( آزار جنسي) براي تان مي فرستد. نه به آن عشوه ها و نه به اين سو كردن ها…
در اين ميان بسياري از كارفرمايان و يا به عبارتي كارآفرينان ايراني، كه ما از آن ها در شماره هاي قبل گله كرديم كه چرا چراغي كه به خانه رواست را حرام مسجد كرده اند و موقعيت هاي شغلي بيزينس هاي خود را به غير ايرانيان سپرده اند، با اشاره به موارد متعددي از قبيل نمونه هايي كه به آن ها اشاره كردم مدعي هستند كه رفتار و توقعات جامعه ايراني به گونه اي باور نكردني غير واقعي و تعجب برانگيز گشته است
از سوي ديگر تا آن جا كه من مطلع هستم بسياري از كاركنان ايراني بيزينس هاي ايراني هم اعتقاد دارند كه كارفرمايان ايراني از دستمزدهاي حداقلي براي استخدام بهره مي برند و نوعي سقف شيشه اي براي رشد كاركنان خود قائلند كه آينده روشن شغلي را، از آن ها مي گيرد.
حالا كدام سو حق به جانب است و يا به عبارتي ديگر كدام يك از قاضي برنده برمي گردد، موضوع اين مقاله كوتاه نيست. بلكه آن چه از اين رهگذار دستگيرمان مي شود تنها يك حقيقت است. جامعه ايراني تغيير كرده است، اين جامعه ديگر آن جامعه پويا، منسجم و يك دل دهه هاي گذشته نيست. آن چه گروهي سقف شيشه اي مي خوانند و گروهي ديگر توقعات نا به جا، به يك باره در رفتارهاي اجتماعي و تعاملات متقابل ما ايرانيان به وجود نيامده است. بلكه ساختاري ريشه اي در خواستگاه ها و جايگاه هاي يكايك ما در اين جامعه داشته و دارد. و به رغم آن كه يكايك ما باورمان اين است كه تلاش كنيم تا جامعه ايراني در آمريكا همچنان از اجتماعات موفق باشد، اما گاهي منافع شخصي خود را به منافع اجتماعي ايرانيان مقيم آمريكا ترجيح مي دهيم و اين روند اگر ادامه يابد، دير يا زود بايد شاهد فردايي نه چندان خوش براي اين اجتماع باشيم و درست همين جاست كه اين سئوال به ذهن متبادر مي شود كه آيا جامعه ايرانيان آمريكا رو به احتضار است؟! آيا عصر سر بلندي و سرافرازي جامعه ايراني به پايان رسيده است، و اگر از اين به بعد چهره هاي موفق و صاحب نام از اين اجتماع سر بلند كنند، ديگر هيچ وابستگي به جامعه ايرانيان نخواهند داشت؟!
اين دست سئوالات براي شخص بنده به عنوان روزنامه نگاري كه بيش از سه دهه است در اين شهر از نزديك شاهد رشد و افت اين جامعه و شخصيت هاي آن بوده است، از يك سو نگران كننده است و از سوي ديگر تفكر برانگيز. تفكر در اين مهم كه راه حفظ همبستگي و سربلندي جامعه ايراني چيست و چه وظيفه اي به عهده يكايك ما اعضاي اين اجتماع مي باشد
editorial last month led to many loved ones and friends of the magazine constant Tehran, with its numerous calls on approval or review article, comment.
Said that each, in the words we endorse or criticize them, full of heart and a lot unsaid was that although each of us has faced we wanted and unwanted, but lower than that of discusses some of the problems we have and try to ignore.
But the truth is that the fact, though bitter, is under the skin of the Iranian-American community and wanted and unwanted minorities to undermine one of the best knocks the United States.
brings with it? Employed person you do not know how to express claims and capabilities Yi Institute joins Alhamdulillah were all in Iran, or the minister’s son or daughter of Senator !!! Next comes and wants to cook a small collection, I work full time employment says it all. But even wash the floor next week says I am the head chef. Bring a dish and pot wash. Within passion that you have not hire …
I work, I do honor to the president of Iran and …
the ( sexual harassment) sends to you. Not to coquetry, and not to the side of the …
referring to the cases mentioned several examples like that, I claim that the behavior and expectations of society in such an incredible and surprising has been unreal takes.
Now which way is the right to judge which of the winner goes or in other words, is not the subject of this short article. But what can be learned from it argues dependence is only one truth. Iran has changed society, the community, the community of dynamic, coherent and not the past decades. What group is called glass ceiling and others misplaced expectations, social behavior and interacting at once the Iranians. There is not. But root structure in origin and place of each one of us in this community has had. not so good for this community tomorrow, and we saw right there that the question raised here is whether the Iranian-American community is dying? Is the era of glory and pride of the Iranian population is over, and if since then successful and well-known faces of this community rise, others will have no ties to Iranian society?
Thinking in this important way to maintain solidarity and dignity of the Iranian society and what task is the responsibility of each of us, members of the community